Na een nachtje Kufstein in Oostenrijk en een paar nachtjes aan de Starnberger See in Duitsland, even rustig aan, was het eindelijk tijd voor Stuttgart! We kwamen aan in Wernau am Neckar alwaar we een camperplaats hadden gereserveerd voor twee nachten. Hier was een foutje van Claudia aan vooraf gegaan. Zij had namelijk een hotel geboekt in Stuttgart om te verblijven na het concert van P!nk maar ze kwam er 1,5 week van te voren achter dat ze de verkeerde datum had geboekt....
18 juli in plaats van 19 juli. Jaja, het overkomt zelfs de besten, Gelukkig kon het kosteloos geannuleerd worden maar toen moesten we nog op zoek naar een verblijfplaats. Dat was nog wel een opgave. Uiteindelijk de kaart van het openbaar vervoer van Stuttgart erbij gepakt, de trein gevolgd die vanaf het stadion de stad uit reed en zo kwamen we op de camperplaats in Wernau am Neckar. En achteraf bleek dit echt perfect! De camperplaats was nog geen 5 minuten lopen van het station en trein S1 bracht ons naar Stuttgart. Ook fijn was de app van het OV, in de app kun je dan weer een groepsticket (max 5 personen) kopen die tot 7 uur de volgende ochtend geldig is. Met dat ticket kun je onbeperkt reizen met het OV door de aangegeven zones. Op donderdag kwamen we aan in Wernau en hebben we (met de trein) een bezoek gebracht aan het Porsche museum in Stuttgart. Een aanrader! Een modern, interactief museum wat het verhaal verteld van Porsche, hoe het begon tot nu. Met de modellen, die bij dat verhaal horen, tentoongesteld. Dean heeft er al een paar uitgekozen voor later ;-) Zelfs Sally van de Disney tekenfilm Cars stond op ware grootte in het museum. Dean heeft met Virtual Reality zijn eigen Porsche in elkaar gezet, op de sim geraced én hij mocht even in een echte Porsche zitten voor een foto. Zijn dag kon niet meer stuk! Op de terugweg kwamen we door het centrum van Stuttgart en hebben we daar een tussenstop gemaakt. We hebben per ongeluk gegeten bij de Vietnamees. Daar kwamen we terecht toen we naar de Chinees wilden. We moesten naar boven lopen, dachten dat we er al waren, gingen zitten en toen we de kaart kregen dachten we, euhm, dit ziet er niet heel Chinezerig uit. Die was dus een deurtje verder. Afgezien van de bediening was het eten wel fantastisch, geluk bij een ongeluk haha.
De volgende dag was het erg warm en bleven we bij de camper. Ook omdat we 's avonds naar P!nk zouden gaan en staanplaatsen hadden, op de dag nog iets ondernemen leek ons geen goed idee. Rond de klok van 17:30 uur hebben we de trein gepakt naar het stadion. Dean bleef bij de camper want hij wilde niet mee naar het concert. Met de trein een klein halfuurtje naar de MHP Arena en on route stapten er steeds meer mensen in die ook onderweg waren naar het concert. Bij het station waar we uitstapten was het een drukte van belang, een grote sliert mensen liep richting het stadion. Kinderen, opa's, oma's, moeders, vriendinnen, vrienden, mannen, vrouwen in alle soorten en maten, stelletjes van alle mogelijke combinaties en iedereen komt voor hetzelfde, fantastisch! Eenmaal in het stadion was het nog altijd erg warm. Als voorprogramma was er zangeres Gayle, niet helemaal ons ding. Maar ook The Script, waar we toch iets meer nummers van kenden dan we dachten. En toen was het wachten op P!nk.... Én toen belde Dean.... Oh jee.... "Mama, het begon hier heel hard te waaien en te regenen. Ik wilde de luifel in draaien en iemand kwam me helpen want het waaide echt heel hard. Ik heb de stoelen ingeklapt en onder de camper gelegd, het wasrek waaide ook om, moet ik verder nog niets doen?". Super van 'm en verder ging alles goed, wij hebben toch maar even snel op de weer app gekeken en mogelijk zouden we een plukje meekrijgen, geen dak op het stadion, maar aan het weer is nou eenmaal niks te doen.
En toen was het moment daar, met een gouwe ouwe, het vaste openingsnummer (met YouTube linkjes!) 'Get the party started' opende ze de show, En wat een feestje, uiteraard veel nummers van het oude repertoire. Het prachtige Please don't leave me, de langzame versie, het gospelachtige I am here waarbij het hele stadion mee danst en aan het einde meeklapt (kippenvel!). Maar ook van het nieuwe album Trustfall, het nummer When I get there wat ze schreef toen haar vader zo'n twee jaar terug overleed. Natuurlijk kregen we na 3 kwartier toch regen, en onweer. Maar het maakte niks uit. De regen kwam met bakken uit de hemel, maar iedereen danste en zong verder. En P!nk zelf ook: "Thank you for getting wet with me" zei ze. Wat een show weer. Hangend in de elastieken, springend, dansend, rennend en aan het einde al koppeltje duikelend vliegend over het publiek tijdens So What en al die tijd loepzuiver blijven zingen. De show 5 jaar geleden op het Malieveld was geweldig en deze ook weer. Het laatste vaststaande ding deze reis en het was het meer dan waard. Op een overvol perron in een nog vollere trein weer op de terugweg. Als haringen in een ton, nat geregend en nagenietend.
Zaterdags reden we naar een dorpje net onder Freiburg voor een overnachting bij een wijnboer op het erf. Met de mogelijkheid om een wijnproeverij te doen en als je wat flessen kocht hoefde je de overnachting niet te betalen. Natuurlijk hebben we een doosje meegenomen ;-)
Zondags door naar Frankrijk, naar het dorpje Saint Rambert-en-Bugey. Niet geheel toevallig, Judith, één van Claudia's beste vriendinnen, was daar in de buurt op vakantie met haar vriend Peter. Ze hadden afgesproken voor de maandag en aan het einde van de middag kwamen ze gezellig langs met hondje Charlie. Superleuk om op deze manier vrienden te ontmoeten onderweg! Pas tegen het vallen van de avond gingen ze weer terug naar hun vakantieadres.
Verder was er niet zoveel te beleven in het dorp en waren we blij dat we donderdags weer verder konden. De reis ging naar Tain l'Hermitage aan de Rhône. Patrick dacht die avond, goh, laat ik Pim (één van de mannen die ook naar Oostenrijk was gekomen voor zijn verjaardag) eens een appje sturen of hij al vakantie heeft. Wil het toeval (maar toeval bestaat niet) dat ze op dat moment onderweg waren naar hun vakantieadres in Frankrijk én de volgende dag op 10 minuten van ons langs zouden rijden. Uiteraard afgesproken om de volgende ochtend even een bakkie te doen! Patrick had ook contact gehad met Edwin, een andere vriend die ook in Frankrijk op vakantie was. Daar zouden we in de buurt komen op het vervolg van onze reis op zondag, dus ook daar een afspraak gemaakt om even langs te gaan! Op vrijdagochtend troffen we Pim, Cisca en Jay. Carien, Nikki en Luca waren er ook bij. We zaten wat te drinken op een terrasje in het dorp toen Pim hoorde dat Edwin (die hij ook kent) ook maar 20 minuten bij hun vakantieadres vandaan zat. De volgende date was snel gemaakt. Pim en Cisca zouden zondags ook even langs gaan! We stonden afscheid te nemen en de jongens, Jay, Nikki, Luca en Dean konden het goed met elkaar vinden. Op dat moment zei Pim, moeten we Dean anders meenemen? We hebben een camping met heel veel zwembaden en glijbanen, dan nemen we 'm zondag weer mee naar Edwin! Dean glunderen natuurlijk en zo gezegd zo gedaan. Spullen gehaald bij de camper, Dean is meegegaan naar de andere camping en wij waren opeens met z'n tweetjes na 9 weken.
We hebben wat gewandeld in het dorpje, uit gegeten en een marktje bezocht. De zondag brak aan en we gingen op weg naar Edwin en zijn familie. Midden in het centrum van een dorpje huurden zij de benedenwoning van een huis met een zwembad in de tuin. Fantastisch! We hebben kennisgemaakt met Edwins vriendin Ellen en Claudia met de rest van de familie. Patrick kende de meesten al. Na een tijdje kwamen ook Pim, Cisca en Dean aan. Een paar gezellige uurtjes herinneringen ophalen (de mannen dan) later was het toch echt weer tijd om afscheid te nemen. Wij moesten nog ruim 3 uur rijden naar de volgende bestemming aan de Côte D'Azur.
En daar zijn we nu! Op een camping in Cagnes sur Mer.
Op het programma staan tripjes naar Monaco en Nice. We blijven hier tot donderdag. Vrijdag hopen we aan de Costa Brava aan te komen en als het goed is treffen we Owen en Chelsea daar ook nog eventjes, zij zijn daar op vakantie deze week.
We hebben deze periode weer genoten van elkaar, de dingen die we gedaan hebben, de mensen die we hebben gezien, gesproken en we beseffen nog steeds hoe bijzonder het is wat allemaal (kunnen) doen, de mensen die we om ons heen hebben, dichtbij en ver weg, En nee, het is echt niet allemaal rozengeur en maneschijn. We zijn elkaar ook echt weleens zat. Maar het belangrijkste is dat de positieve dingen ver boven de negatieve uit stijgen.
Gedanst in de regen, geleefd met de dag, vooruit gepland en gekeken want er komt zo langzamerhand ook een eindpunt van deze reis in zicht. En dan dient de volgende 'reis' zich weer aan! Maar eerst, morgen weer een dag...!
Reactie plaatsen
Reacties